Broederlijk Delen

Martin is terechtgekomen op een blog over een Belgische familie in Kameroen. Zij zitten daar voor hun werk. Thorsten en Griet werken voor de Stichting Broederlijk Delen wat zich inzet voor het Zuiden, om daar de mensen de kans te geven te werken aan hun toekomst.

Heel erg leuk om te lezen en het klinkt als een goed initiatief wat ook goed werkt, want ze bestaan al een tijdje.

Helaas stoppen ze, wegens een aantal redenen, met hun activiteiten in Kameroen. De komende drie jaar houden zij zich bezig met het zo netjes mogelijk afhandelen en achter laten van de beheerde activiteiten.

Martin dacht dat ik misschien kon kijken of ik wat voor hen kan betekenen mbt het overnemen van een aantal projecten. Dat leek me wel wat dus we hebben een email gestuurd en de situatie uitgelegd. Het eerste contact via de mail is gelegd en klinkt voorspoedig.
Het lijkt me gewoon al leuk om een gesprek te hebben en te horen hoe het ze is vergaan in Kameroen, persoonlijk en bedrijfsmatig.

Sporten

Op advies van mijn dochter Andra, die een half jaar hier voor haar vriend zit, ben ik weer gaan sporten. Mijn conditiie is erg slecht en ik kon ook wel wat ontspanning gebruiken volgens haar.

Normaal ging ik altijd 1x in de week een wandeling maken van een uur, maar ik kreeg het advies om dit zeker uit te breiden naar een uur meer.

Zo gezegd zo gedaan. En eerlijk is eerlijk, tijdens het lopen had ik nergen last van en het was ook lekker om weer even bezig te zijn. Maar helaas, een paar dagen na mijn activiteiten kreeg ik onwijs veel last van mijn spieren. Die krampten helemaal op, conclusie: bloedarmoede.

Niet ernstig, maar in het vervolg houd ik het toch maar bij 1x in de week rennen.

Yvonne terug naar Doume

Vandaag is Yvonne teruggegaan naar Doume. Ik had liever dat ze nog in het ziekenhuis van Yaounde bleef, maar haar ik kon haar ouders niet overtuigen nog even te blijven. In Doume zal Yvonne in het ziekenhuis van Doume worden opgevangen.

Yvonne voor haar vertrek

 

 

In de auto

      

Aankomst in Doume, waar ze direct door zuster Anne Marie wordt opgevangen en gecontroleerd op koorts.

Operatie Yvonne uitgesteld tot ?

We waren er helemaal klaar voor. Yvonne had een nuchtere maag (geen avondmaal en geen ontbijt) en ik had alle benodigde medicatie in de stad gekocht.

Helaas ging de operatie op het laatste moment niet door ivm een gebrek aan operatie kamers (…) Hoe en waarom, vraag me het niet, de reden kan van alles zijn. Morgen is er weer een kans, wat betekent dat Yvonne weer niets mag eten…

Pff, het is heel vervelend hoe dit loopt en het doet me veel.

Yvonne, vervolg 2 (update)

Vandaag ben ik weer bezig met de zorg voor Yvonne. Haar situatie is dermate slecht dat ze niet meer vervoerd kan worden. Een operatie in een betere kliniek is dan ook uitgesloten.

Ondertussen word ik gek van de bureaucratie, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Wel heb ik de beste chirurg die er in het ziekenhuis rondloopt kunnen reserveren voor de operatie. De ingreep gaat maandag of woensdag plaatsvinden en de kans op overleven is 75%. Ik hoop dan ook dat ze dit weekend nog doorkomt.

Vandaag krijgt Yvonne een bloedtransfusie zodat ze op volle sterkte zal zijn. Het probleem is dat er een flink aantal aders verstopt zit, ik hoop dat ze een goede kunnen vinden.

Verder moet ze ongeveer twee weken nazorg en medicatie krijgen. Dat probeer ik ook allemaal te regelen. Omdat haar ouders niet kunnen lezen moeten ze bij de medicatie wat extra hulp krijgen. Ook regel ik momenteel onderdak voor de ouders. Omdat ze tot 1 van de laatste stammen van pygmeeen behoren voelen ze zich totaal niet thuis in de grote stad en hebben ze een rustige plek nodig.

Veel mensen verklaren me hier voor gek dat ik iemand als Yvonne probeer te helpen. Ook merk je dat ze als minder wordt gezien omdat ze een pygmee is. Veel mensen zouden haar gewoon dood laten gaan. Maar ze is zo weerloos en mooi op haar manier. Ze begrijpt en hoort wanneer ik tegen haar praat. Ze kan niet lachemen alleen maar huilen. Het zal je kind maar zijn. ik doe alles om de kleine Yvonne te helpen. Met jullie steun gaat dat me lukken.

Yvonne, vervolg

Omdat de familie van Yvonne geen kamer kan betalen slapen en leven ze buiten op de grond bij het ziekenhuis. Zowel voor de moeder (die haar de hele dag draagt!) als voor Yvonne is dit niet prettig. Om ze tot rust te kunnen laten komen heb ik een prive kamer geregeld in het ziekenhuis (kost 10.000 CFA per nacht, oftewel ongeveer 15 euro).

Ook heb ik begrepen dat het Lilianne fonds al 900 Euro heeft geschonken, maar dat dit geld al op is gemaakt door het ziekenhuis. Het Lilianne fonds zal ook niet meer geld betalen. De operatiekosten en onderzoekskosten zijn hierdoor gedekt, maar de nodige nazorg (lang verblijf in ziekenhuis) niet. Doordat het geld op is wil het ziekenhuis niet behandelen en feitelijk Yvonne laten sterven, iets wat natuurlijk niet kan gebeuren! Ik heb hierover gesproken met het ziekenhuis en heb ze duidelijk gemaakt dat de financiele kant in orde komt zodat de operatie doorgaat. Omdat er haast bij is zal de operatie nu volgende week plaatsvinden. De kosten schiet ik voor.

Operatie voor Yvonne

Vanochtend heb ik voor het eerst Yvonne gezien. Ze verblijft met haar ouders in het gehandicaptencentrum van Yaounde, ze wonen en slapen in de buitenlucht want ze hebben geen kamer kunnen krijgen. Ik kan niet in medische termen uitleggen wat er aan de hand is, maar ze heeft een vloeistof in haar hoofd dat uit haar rug komt, wat normaliter niet naar het hoofd hoort te stromen. De dokter heeft gezegd dat ze haar kunnen genezen als ze de vloeistof uit haar hoofd drainen (gesimplificeerd).

Het meisje is volgens mij helemaal op. Ze heeft heel veel pijn want haar kleine lichaampje draagt het gewicht van haar hoofd. Omdat haar hoofd zo groot is in verhouding met haar lichaam kan ze niet meer lopen. Want allerlei andere lichamelijke en sociale afwijkingen veroorzaakt. Ze heeft ook moeite met ademhalen. Bij het ademhalen worden haar longen en borstkas erg gevuld wat de pijn volgens mij nog een stuk erger maakt. Ze wilt de hele tijd huilen, maar als ze huilt versterkt ze de pijn. In plaats van huilen maakt ze daarom een piepend geluid dat behoorlijk schel en ondraaglijk klinkt. Het is een kreet die ze over en over zo zacht mogelijk maakt, maar die maakt dat je als bijstander elk stukje pijn in haar kleine lichaampje voelt.

Nou, bijgevoegd heb ik een paar foto's van Yvonne. Het is niet leuk om naar te kijken, maar anders is het moeilijk om je er een beeld bij te vormen.

Hopelijk kan ik haar helpen om geld te verzamelen voor de operatie.

Thuis

Ik woon nu alweer een kleine anderhalf jaar in mijn woning in Yaoundé. Nog steeds noem ik het mijn woning, maar voor mijn gevoel komt daar wel steeds meer verandering in. Sinds ik naar kameroen ben gekomen ben ik opzoek geweest naar een geschikte woning waar ik een thuis van zou kunnen maken. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Hoewel het misschien tijd zou kosten om iets geschiktst te vinden, ging er vanuit dat ik binnen een jaar toch wel iets moest hebben gevonden.

Daarvan uitgaande heb ik de eerste paar maanden bij mijn broers gewoond. Niet slecht, maar vooral bij bezoek van mijn kinderen was het niet de ideale situatie. Ik ben wat harder gaan zoeken, maar was of net te laat of het was te duur. Uiteindelijk had ik huis gevonden waarvan ik dacht, dit kan wel iets zijn. Het moest een beetje verbouwd worden, maar dan kon iedereen er in. In de tussentijd ben ik ergens in een tijdelijk appartement gaat zitten, bij mijn broer werd het een beetje druk, met de gedacht dat het maar voor een half jaar zou zijn.

Naar mijn idee had ik het huis gekocht, maar uiteindelijk is dat verkeerd afgelopen. Ik was daar erg verdrietig over en heb nog geprobeerd om het recht te krijgen, maar helaas. Mijn tijdelijke appartement had ik niet ingericht, omdat ik dacht toch snel weg te zijn. Er stond een bed, twee stoelen en een klein gaspitje met oven. Een paar maanden geleden ben ik erg ziek geworden en was daardoor gebonden aan huis. Op dat moment merkte ik goed dat ik in deze woning leefde, maar dat ik me er niet thuis voelde. Toen ik weer aan de beter hand was heb ik, met behulp van mijn dochter, de koelkast, de over, foto's, banken e.d. uit de container gehaald en in mijn huis geplaatst. Het voelt nog steeds niet als een thuis, maar de eerste stap is gezet.

Taxi

Mijn auto wordt de komende dagen onderhanden genomen door mijn garagist, dus mocht ik naar buiten willen gaan dan zal ik de taxi moeten pakken en daar heb ik een grondige hekel aan. Omdat ik hier heb geleefd ben ik niet anders gewent dan dat er taxi’s zijn, maar zelf ik ben verbaasd over de enorme groei van taxis in Yaounde en de problemen die dat met zich mee brengt.

Taxichauffeurs leven, net als in alle andere landen, van de ritten die ze maken en het geld dat ze daar mee verdienen. Maar in NL als je een taxi neemt heb je die voor jezelf. In Kameroen deel je een taxi en altijd met 1 persoon meer dan er wettelijk in een auto kunnen. Je moet weten waar je naar toe wilt gaan en aangezien er niet heel veel met straatnamen wordt gewerkt, moet je de verschillende wijken kennen van Kameroen. Ik kan zeggen dat er 5x meer wijken zijn in Yaounde dan dat er stadsdelen zijn in Amsterdam.

Maar goed er zijn dus geen straat namen dus je moet werken met wijken en herkeningspunten. Het volgende wat je moet weten is wat verschillende afstanden kosten, als je niet duidelijk zegt hoeveel je voor een rit betaalt zullen ze altijd proberen om er wat meer van te maken. Als je weet waar je naar toe wilt en je weet hoeveel je moet betalen is het zaak om aan de goede kant van de weg te staan. Sta je aan de verkeerde kant van de weg voor je eindbestemming dan is er geen taxi die je mee zal nemen. Als je goed staat dan is het wachten totdat er een taxi langskomt en dit gebeurt heel vaak aangzien er een heleboel taxis zijn in Yaounde.

De taxis in Yaounde zijn geel dus je kan ze ook niet missen. Als een taxi plek heeft, en plek wordt bepaald door de taxichauffeur op basis van andere zaken dan ruimte, dan zal hij langzamerrijden en claxoneren zodat je kan aangeven waar je naar toe wilt gaan. Helaas ben jij niet de inge persoon die wacht op een taxi en er zijn geen taxipunten dus iedereen staat gewoon aan een kant van de weg te wachten.
S’ochtends, s’middags en s’avonds staan er dus grote groepen mensen te wachten op taxis.

Als een taxi besluit om je niet mee te nemen dan rijd hij door naar de volgende persoon die staat te wachten op een taxi enzo verder totdat hij of iemand mee neemt of verder rijdt. Een claxon volgend op je bestemming betekent dat je mag instappen. Dit proces neemt een paar seconden in beslag, maar omdat ik niet de enige ben die ergens naar toe wil is de straat vol met taxis die claxoneren en zorgen voor lange files over de hele stad. Wat betekent dat een rit van 15 minuten rustig 30 of zelfs 45 minuten kan duren. Wat misschien nog niet eens zo heel erg is als je in je eentje in de taxi zit, maar met 5 medepassasgiers en 1 chauffeur is dat een heel ander plaatje. En daarom hou ik er niet van om een taxi te nemen.

Marktprijzen

De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Zoals ik al melde ben ik ziek en ik heb nu pas het idee dat ik me een beetje beter aan het voelen ben. Omdat ik ziek ben is mijn dochter hier voor drie weken en daar ben ik heel blij mee, maar dat maakt mijn anders vrij rustige leventje wel een stuk drukker. In plaats van alleen voor mezelf te zorgen moet ik ook op haar letten. Niet dat het gevaarlijk is in Yaounde en dat ze niets zelf kan doen, maar de zaken gaan hier wel anders dan in Nederland.

Een simpel voorbeeld: de boodschappen doen. In Nederland pak je de fiets(of auto om flink in te slaan) je gaat naar de supermarkt, vult je mandje of karretje met wat je nodig hebt, rekent af en gaat weer naar huis toe. In Kameroen gaat het iets anders. Er bestaat zoiets als een supermarkt, maar deze zijn erg duur en zijn voor de normale bevolking niet bereikbaar. Blijft over de markt om je boodschappen te doen. Weer moet ik er bij zeggen dat de markt hier niets lijkt op de markt in NL.

De markten hier kunnen erg groot zijn en erg klein, maar het is er alijd druk en elk beschikbaar plekje wordt gebruikt als ruimte om je waren te verkopen. De stallingen zijn allemaal verschillend en geen is eigenlijk hetzelfde. Sommige mensen hebben een houtenhutje met spullen, andere mensen hebben alleen een plakje om achter te staan. En dit allemaal door elkaar! Ik kan je vertellen dat dit erg chaotisch overkomt als je er voor het eerst komt. En toch is er als je goed kijkt een zekere orde in de chaos. Zo zul je alle slagers bij elkaar in de buurt vinden, alle kippenverkopers bij elkaar, de groentje bij elkaar enzevoort.

In de supermarkt hangt bij elk product een prijskaartje, in de markt in Yaounde moet je weten wat de prijs is van elk product want ze werken, bijna nooit, met prijskaartjes. Dus als mijn dochter boodschappen wil doen dan zal zij 5 tomaten kopen voor 1000cfa terwijl iedere inwoner van Yaounde weet dat deze niet meer horen te kosten dan 300cfa. Hetzelfde met alle andere boodschappen, de prijs zal een stuk hoger liggen als ik haar er alleen op uit laat gaan. Dus als er boodschappen moeten worden gedaan stuur ik haar mee met een van haar vele tantes en kan zij toch nog voor haar moeder zorgen.

Regenseizoen

Het regenseizoen is begonnen en dat betekent, zoals de naam al zegt, heel veel regen. Anders dan in Nderland betekent dit niet dat het koud is, in tegendeel het is juist aangenamer door dat de regen zorgt voor flink wat verkoeling. Zonder is het ongeveer 30 graden.

Omdat mijn huis vrij hoog gelegen heb ik zelf niet heel veel last van de regen. Maar hoe lager je komt in de stad hoe erger de huizen en dus de bewoners het te verduren hebben. De regenbuien zijn namelijk erg heftig en hard. We hebben het hier echt over regen waarbij de losse grond gemakkelijke en snel weg stroomt en veranderd in een modderpoel. De regen stroomt naar beneden en de modder dus ook. Het is dan ook een drama om ‘beneden’ te wonen. Je huis bestaat, als je geluk hebt uit betonnen muren en een houten deur, maar vaker is het opgetrokken uit hout en niet al te stevig ook nog. Je kunt je dus wel voor stellen wat de regen en modder doet met deze huizen.
Het regen seizoen is vaak niet langer dan een maand, uiterlijk twee maanden. Maar de ravage die de regen aanricht in die relatieve korte periode is onvoorstelbaar.

Maar goed ik zit dus droog en behalve last van wat lekkende kieren mag ik niet klagen!

Groeten uit Yaounde

Sinds juni heb ik de mogelijkheid om af en toe wat van mij te laten horen. Met hulp van mijn schoonzoon en dochter heb ik een blog.pagina aangemaakt. Juni is alweer een paar maanden geleden, maar ik heb het niet eerder aangedurfd om een stukje te schrijven. Nederlands schrijven is voor mij, na al die tijd in Nederland, nog best lastig. Maar ik wil het nieuwe jaar goed beginnen dus ik probeer het gewoon.

Ik woon op dit moment in Yaounde, dat is de hoofdstad van Kameroen, waar ik samen met een van mijn broers woon. Het pas sinds kort dat ik een eigen appartement heb voor mezelf in Yaounde. Hiervoor heb ik of bij familie gewoond of verbleef ik in Maroua(1000 kl van Yaounde) bij mijn man.

Telkens heen en weer reizen heeft veel effect gehad op mijn gezondheid. De afgelopen paar jaar ben ik herhaaldelijk getroffen door Malaria. De meeste mensen kennen malaria als een dodelijke ziekte, wat zeker kan gebeuren als je er niet op tijd bij bent. Zelf herken ken na al die tijd de symptonen dus ik ben er snel bij. Hoewel ik mij bij ziektes vaak niet laat kennen, moet zelfs ik een stap terug doen bij malaria 

De auto die de stichting voor mij heeft gekocht is een bron van geluk, maar helaas ook van frustratie. De auto heeft mij de vrijheid gebracht om te gaan en staan wanneer ik dat wil. Ik ben niet afhankelijk meer van het openbaar vervoer meer om voor mijn projecten op stap te gaan. Naast het feit dat het OV zijn ‘eigen’ tijd aanhoudt is het ook nog erg gevaarlijk. Snel rijden krijgt een hele nieuwe betekenis in Kameroen. Helaas ben ik toch niet zo veilig als ik zelf dacht want ik heb twee ongelukken gehad met de auto. Gelukkig heb ik er niets aan overgehouden, maar de auto was niet zo gelukkig. Na een lang ziektebed(voor de auto) rijd hij dan weer.

Met de auto ben ik ook eindelijk weer het oerwoud in geweest. De laatste keer was 15 jaar geleden en er is sindsdien veel veranderd. De belangrijkste verandering is de bomenkap. Dat is in de afgelopen 15 jaar alleen maar erger geworden. De vrachtwagens rijden nu ook gewoon de hele dag door. Ook de snelweg die op dit moment wordt aangelegd tussen Yaounde en Bertoua doet de zaken geen goed. Aan de ene kant betekent de snelweg voorruitgang, maar aan de andere kant is het een grote achteruitgang. En het einde is nog lang niet inzicht.

De putten die ik vorig jaar heb gebouwd voor de gevangenis en bij het ziekenhuis doen het nog erg goed. De mensen zijn de stichting nog steeds erg dankbaar voor de putten. Mijn oma(86) vind het geweldig dat een van haar kleindochters die put heeft gebouwd. Ik heb haar eindelijk mee kunnen nemen om mijn werk te laten zien. Speciaal voor deze gelegenheid heeft ze haar mooiste kleren aangetrokken 

Ik sluit af met een leuk nieuwtje. In Kameroen is er nu een echte trouwhype aan het ontstaan. En dan bedoel ik daarmee niet de jeugd, maar stellen die al meer dan 30-40 jaar samen zijn en toch nog te besluiten om te trouwen.